💢 حاشیه‌نشینی یک پدیده اجتماعی است که در تمام دنیا و ایران وجود دارد و عواملی آن را تشدید می‌کند. معضل حاشیه‌ نشینی از جمله مباحثی است که نه تنها در شهر بندرعباس بلکه در بیشتر کلانشهرهای کشور وجود دارد اما در شهر بندرعباس این مشکل به گونه‌ای است که باید میزبان کم‌کاری در روستاها و حتی استان‌های  همسایه خود نیز باشیم، اتباع بیگانه را هم باید به این جمعیت اضافه کرد. مردمانی در کوچه‌ پس کوچه‌های شهر بندرعباس زندگی می‌کنند که به اجبار خشکسالی و بیکاری و به امید شغل، درآمد و کار بهتر، غربت را بر ماندن در دیار خود ترجیح داده و با کوله‌باری از آرزو به شهر بندر عباس آمده‌اند، بدون آنکه بدانند چه سرنوشتی در انتظار شان است.در محلات حاشیه‌ نشین شهر بندرعباس از چاهستانی ها گرفته تا دوهزار،سنگ کن، درخت سبز، شیر اول، شیرسوم و...  که قدم می‌زنی به حال و روز ساکنانش تاسف می‌خوری که چرا به جبر روزگار و ناملایمتی شرایط مجبور به ترک روستا و محل سکونت خود شده اند و در خانه های نامناسب سکنی گزیده‌اند که نمی‌توان نام خانه بر آن نهاد، خانه‌هایی که هر آن ممکن است بر سر ساکنانش آوار شود. عامل اصلی، خشک سالی است که در استان هرمزگان از 20 سال گذشته شروع شده و اگر دولت فکری به حال آسیب‌دیدگان ناشی از خشکسالی و بیکار شدن کشاورزان، باغداران، دامداران و غیره نکند این معضل با شدت بیشتری در شهر افزایش پیدا خواهد کرد. 

 💢 مسئله دیگر عدم توازن محلات در توسعه و تبعیض در دسترسی به زیرساخت ها،که یکی از چالش ها است هر چند در چند سال اخیر اقدامات بسیار خوبی در شهر انجام پذیرفته یا در حال انجام است اما در سطح محلات ، عدم توازن و یکپارچگی در دسترسی به زیرساخت ها و امکانات شهری، وجود دارد و بدیهی است که مدیریت شهری باید به این مسائل توجه ویژه کند. باید عدالت در شهر و در سطح مناطق حاشیه نشین اتفاق بیفتد. مسئله دسترسی عادلانه به امکانات شهری همواره یکی از دغدغه های شخصی اینجانب بوده است و با راه حل و تحليل كهنه نمي توان به مقابله با آن رفت. متاسفانه گسترش مناطق شهري، افزايش مهاجرت به سمت شهر بندرعباس و ايجاد حاشيه نشيني بستر بسياري از مشكلات و آسيب هاي اجتماعي نيز گردیده است. در پایان ذکر این نکته ضروري ست که ما شهرنشين شده ايم اما شهرگرا نشده ايم. بايد كسي كه مي خواهد شهر نشين شود شهرگرا نيز باشد.بدون تردید خود مراقبتي و ديگر مراقبتي بايد مدنظر قرارگيرد و تحت عنوان نظارت همگاني بر مدیریت شهر  مورد توجه همه شهروندان باشد و جامعه به جاي صحبت در خصوص ضروريت هاي شهرنشيني به آن عمل كنند.